De afgelopen dagen ontving ik meerdere verzoeken van de media om deel te nemen aan het publieke debat. Hoewel het verleidelijk is om in te gaan op hun vragen en het podium te gebruiken om beweringen te weerleggen, kies ik ervoor om mij niet te mengen in een debat dat volgens mij oneerlijk en misleidend is. Dit debat is gekaapt door populisme en is verworden tot een speelbal voor de eigen politieke gewin. Het biedt politieke partijen de gelegenheid om oude standpunten op te poetsen, waarbij de PVV vooropgaat in anti-islam retoriek, gevolgd door VVD en BBB die gretig meeliften. En over onze premier—daar zwijg ik liever over.
Men spreekt graag over een “integratieprobleem,” maar de werkelijkheid is anders. We hebben geen integratieprobleem, zoals de politiek beweert. We kampen met een polarisatieprobleem, een racismeprobleem, een populismeprobleem. Het is pijnlijk om te zien hoe keer op keer de islam en moslims worden weggezet als problemen, als bedreigingen voor de samenleving. Het is treurig en schadelijk om het probleem te islamiseren en zo de islam te problematiseren, terwijl de echte problemen – structurele en institutionele uitsluiting, racisme en verdeel-en-heers-tactieken – nauwelijks worden aangekaart.
Het voorstel om moskeeën en Koranscholen extra te controleren is volkomen misplaatst. Moskeeën hebben niets te verbergen en zijn trots op onze studenten, rolmodellen en docenten—op jongeren die zich inzetten voor kennis en morele waarden, gedreven door hun geloof én hun rol in de samenleving. Zolang ons rechtssysteem eerlijk en onafhankelijk blijft, vertrouw ik erop dat we als gemeenschap sterker zullen uitkomen. Dat we leren om sektarische ziektes die ons verdelen te genezen en als een verenigde gemeenschap te opereren, vastbesloten om onze waarden te behouden en weerstand te bieden aan de politieke stormen van het moment.
In deze context is het werkelijk triest om te zien hoe sommige partijen zich verliezen in islam-bashing, als afleidingsmanoeuvre voor hun eigen tekortkomingen – bijvoorbeeld hun falen om rechtvaardig op te treden rond internationale kwesties zoals Gaza. Ze tonen “ongekende boosheid” over rellen en tegenreacties, maar spreken nooit even fel over de diepere oorzaken van onrecht en uitsluiting. Geweld is op geen enkele manier goed te praten, en politieke verontwaardiging kan niet verhullen dat deze partijen slechts een façade ophouden.
Als trotse moslim, als Marokkaan en als Nederlandse burger, voel ik vooral medelijden met degenen die zich zo verliezen in het politieke spel. Hoe ver ben je bereid te gaan voor een handvol zetels? Wat wil je opofferen—onze samenleving, onze verbondenheid? Maar ik ben een gelovige; ik heb geduld en zal niet opgeven, niet voor dit land en niet voor de toekomst van mijn kinderen.
Tot slot, een oproep aan alle welwillende mensen en burgers: is het niet tijd dat we onze eenheid vinden? Dat we onze gezamenlijke belangen beschermen en opkomen voor hen die kwetsbaar zijn en rechtvaardige bescherming nodig hebben? Laten we ons niet verdelen, maar bouwen aan een Nederland waarin we als gemeenschap staan, met kracht en vertrouwen, voor een samenleving die ons allen omarmt.
De meningen geuit in de columns behoren toe aan de individuele auteurs en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs de standpunten van IslamOmroep.
Lees ook deze columns van Azzedine Karrat
Halal: Meer dan een Label, een Levenswijze
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ In de schaduw van onze supermarkten heerst een paradox die niet langer over het hoofd kan worden gezien.
Weiger haat-president toegang tot Nederland
In ons land hebben we een ongemakkelijke dans rond de wet uitgevoerd, vooral wanneer het gaat om wie we binnen onze grenzen toelaten.
Oer-Marokkaans gevoel
Hoewel mijn dochter van zes niet zo’n sterke band had met Marokko, sprong ze een gat in de lucht toen Portugal werd verslagen en Marokko doorging naar de halve finale.