In een verklaring uiten verschillende samenwerkende moskeekoepels, die meer dan 250 moskeeën en islamitische organisaties in Nederland vertegenwoordigen, hun diepe bezorgdheid over wat zij zien als een eenzijdige berichtgeving in de media en politiek, met betrekking tot de situatie in Israël en Palestina. Ze benadrukken de rol die islamofobie hierin speelt en wijzen op het verontrustende Westerse narratief. De Franse wetenschapper François Bourga suggereert zelfs dat islamofobie de voornaamste drijfveer is achter het Westerse beleid.
Een concreet voorbeeld van deze partijdigheid is de reactie op de beslissing om geen Israëlische vlag te hijsen op het stadhuis. Opmerkelijk is dat de reacties op dezelfde beslissing van verschillende burgemeesters anders waren, puur gebaseerd op het feit dat de burgemeester van Rotterdam een moslim is. Dit toont de dubbele standaard aan. Een ander voorbeeld is de manier waarop pro-Palestijnse demonstraties vaak als gewelddadig en terroristisch worden geframed, terwijl pro-Israël demonstraties worden gezien als uitingen van verdriet en steun.
De moskeekoepels stellen dat deze dubbele maat voortkomt uit angst voor en haat jegens moslims. Moslims ervaren een overweldigende druk om pro-Israël standpunten in te nemen. Zelfs als ze geweld expliciet afkeuren, ondervinden ze toch negatieve consequenties. Intimidatie, afkeurende opmerkingen en insinuaties over hun loyaliteit brengen velen in de moslimgemeenschap in angst voor hun maatschappelijke positie, carrière en zelfs hun leven.
Een enquête op de website www.moslimpeil.nl onthult schrijnende voorbeelden van de dubbele maat en de angst die moslims ervaren. Het onderstreept de vrees voor een vals islamofoob frame dat ‘moslimdaders’ tegenover ‘joodse slachtoffers’ plaatst. Dit frame voedt angst en vijandsbeelden en baart de koepels grote zorgen: “Zo worden we een oorlog in getrokken.”
Daarom doen de moskeekoepels een oproep aan bestuurders, belangenorganisaties, religieuze leiders, politici en de media om de hetze en oorlogstaal te staken. Ze vragen om nuance en verbinding, de-escalatie, het doorbreken van zwart-wit denken, verdieping in de geschiedenis en onrecht, en het consequent volgen van internationaal recht. Ze benadrukken het belang van ‘practice what you preach’.