Mijn kinderen zijn geboren uit een Algerijnse vader en een Nederlandse moeder. En tot mijn schrik hoorde ik ze afgelopen Ramadan tijdens een iftar zeggen dat ze zich eigenlijk niet Nederlands voelen.
Omdat ze zich altijd de ander voelen. Omdat ze in nieuwe omgevingen, al is het vanwege hun namen, moeten uitleggen hoe het nu precies zit met hun identiteit en hun moslimzijn. Alsof dat in woorden te vangen is. Voelen dat je jezelf moet uitleggen, puur en alleen omdat je vader uit een ver en vreemd land komt.
Terwijl ze gewoon gezien willen worden voor wie ze zijn. Niet in een hokje, niet in een vooroordeel van een ander, niet in het verwachtingspatroon van de samenleving.
Je niet Nederlands voelen doet zeer, want je voelt jezelf niet één persoon. Het is alsof je moet kiezen tussen twee landen. Of tussen drie landen, zoals bij onze iftar-gasten, twee in Nederland geboren en getogen zussen met een Turkse vader en Algerijnse moeder.
We eten vaker samen en ik ben als schrijver dan altijd gespitst op de onderlinge gesprekken over het ‘hoe-ga-ik-om-met-het-meer-landen-gevoel’.
Ik accepteer dat ik er op dat moment niet bij hoor. Ik ben die Nederlander waar ze het over hebben. Ik heb een vader die Henk heet, een Twentse babyboomer die op een ministerie werkte en actief was voor de PvdA. Ik heb een moeder die in de bieb werkte en de oer-Hollandse naam Vermeer draagt.
Zelf nam ik natuurlijk wel een ‘rare’ afslag door me te bekeren, maar diep van binnen ben ik gewoon wie ik was. Ik heb het geloof er als extra laag bijgekregen.
Mijn kinderen hebben niet de luxe die ik wél heb: ik kán niet anders dan Nederlander zijn. Zij kunnen zich niet distantiëren van hun Algerijnse kant. En als ze dat zouden doen, voelt dat letterlijk als niet loyaal zijn tegenover jezelf. En juist dat besef doet mij dan weer pijn, want ik gun ze ook dat gevoel van eenheid en rust.
Ik troost me met de gedachte dat we allemaal onze eigen beproevingen krijgen. En hoe gezegend zijn we dan dat ook het gevoel van niet-Nederlands zijn gewoon bespreekbaar is?
De meningen geuit in de columns behoren toe aan de individuele auteurs en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs de standpunten van IslamOmroep.
Lees ook deze columns van Irene Schippers
Ga eens écht in gesprek met een moslima
Wij vrouwen met een hoofddoek hebben een grote onzichtbare vijand.
Moslims in openbaar bestuur – is onze cynische blik wel terecht?
Meten met twee maten is waar we als moslims terecht tegen ageren.
Hoezo ‘bijten’ neutraliteit en religie elkaar?
Geachte mevrouw Yesilgöz.